“Waarom die billen?”

Over vrouwelijkheid, oordelen en zelfliefde

Eén van mijn boudoirfoto’s op instagram kreeg ontzettend veel reacties.

Zoveel mooie, warme woorden van vrouwen die zich geraakt voelden, die zeiden: “Wat een kunstwerk!” of woorden als “Dit wil toch iedere vrouw”

Maar tussen al die fijne reacties stond ook één opmerking die bij mij bleef hangen:

“Waarom die billen? Prachtige setting, wat een jurk! Maar waarom dan zo?”

En eerlijk? Die reactie raakte me.
Niet omdat ik het erg vind dat iemand iets niet mooi vindt, dat is helemaal prima, smaken verschillen.
Maar omdat het iets diepers en groters raakte.

Iets over hoe ongemakkelijk we soms nog zijn met vrouwelijkheid en met sensualiteit.

Over hoe we als samenleving hier naar kijken.

Hoe ongemakkelijk we soms nog kunnen zijn met een vrouw die zichzelf durft te laten zien zonder zich te verontschuldigen.

De ongemakkelijkheid van vrouwelijkheid

We leven in een tijd waarin bijna alles mag, maar waarin er toch nog steeds grenzen zijn aan wat “gepast” wordt gevonden.

Een vrouw mag krachtig zijn, maar niet té.

Een vrouw mag zich mooi voelen, maar liever niet té zichtbaar.

Een vrouw mag trots zijn op haar lichaam, zolang het/ze maar niet té veel ruimte inneemt.

En dat wringt, want juist dáár ligt voor mij de kern van boudoirfotografie.

Ik fotografeer vrouwen die zichzelf willen terugvinden.
Die hun lichaam niet langer willen verstoppen, maar willen omarmen.
Die willen voelen dat ze mooi, sterk, sensueel en zacht tegelijk mogen zijn, zonder zich te hoeven verantwoorden.

Dus ja, soms fotografeer ik billen.
Of een rug, of borsten, of artistiek naakt.

De opmerking “waarom die billen?” is voor mij vooral de vraag:
“Waarom laat die vrouw zichzelf zien?”

En mijn antwoord is: omdat ze dat mág.
Omdat ze dat verdient.
Omdat vrouwelijkheid geen verontschuldiging nodig heeft.

Ik geloof dat we juist meer beelden nodig hebben waarin vrouwen zichzelf vieren.
Zonder schaamte, zonder uitleg.

Boudoirfotografie is geen gewone fotoshoot, het is een interne reis, een proces van zelfacceptatie

Veel van de vrouwen die ik fotografeer, komen na een periode waarin ze zichzelf zijn kwijtgeraakt.
Na een scheiding. Een burn-out. Ziekte.
Of simpelweg jaren waarin ze vooral hebben gezorgd voor anderen, maar niet meer voor zichzelf.

De shoot is voor hen geen oppervlakkig moment, maar een proces van thuiskomen.

De opmerking onder die foto was niet kwaadaardig bedoelt. Maar hij weerspiegelt wel iets veel  groters:
dat we nog steeds moeten leren om naar een vrouw te kijken zonder oordeel.

Want als we eerlijk zijn, zijn die billen niet het punt.
Het gaat over een vrouw die ruimte inneemt.
Die durft te zeggen: “Hier ben ik.”
En dat is confronterend,  juist omdat we dat nog steeds veel te weinig zien.

Voor mij gaat boudoirfotografie over vrijheid.
Vrijheid om te voelen, om zichtbaar te zijn, om niet alleen maar te voldoen aan wat “hoort”.
Maar om te kiezen voor jezelf, met alles wat je bent.

Zelfliefde: zachter naar jezelf leren kijken

Misschien mogen we met z’n allen wat zachter worden.
Minder snel oordelen over wat we zien.
En vaker stilstaan bij wat het betekent.

Want als je écht kijkt, zie je niet alleen een vrouwelijk lichaam.
Je ziet lef. Je ziet heling.
Je ziet een vrouw die zichzelf weer durft te zien.

En dat is, wat mij betreft, pure schoonheid. En vooral vrijheid!